Bevalling Faith

Ik sta voor je klaar

Bevalling Faith

Odi odi mijn bere uma en famiri,

Zoals ik al eerder heb verteld is april een beetje een verdrietige maand voor mij maar tegelijkertijd ook erg mooi. Verder op in mijn persoonlijk verhaal zal je lezen waarom.

In december 2011 kwam ik erachter dat ik in verwachting was van mijn 3 de kindje. Wat was dat een geluk, ik wilde namelijk altijd al 3 kinderen en dacht dat het allemaal jongens zouden zijn! Wat ik nog niet wist is dat dit ondanks het grote verdriet wat de bevalling met zich mee zou brengen het mijn mooiste bevalling zou zijn.

De eerste maanden van mijn zwangerschap was ik erg misselijk en hoopte dat dit na de 3 maanden wel over zou zijn. Lichamelijk was mijn zwangerschap al wat moeilijker omdat ik sikkelcel anemie in de ss vorm had. Dit uiten zich in erge vermoeidheid en pijn aanvallen die ik soms goed thuis aan kon maar dat was niet altijd het geval. Het is erg moeilijk om aan een buitenstaander uit te leggen wat ik dan op zo’n moment voelde. Graag wil ik een poging wagen soms was het een stekend, bonkend, brandend en pulserend gevoel en soms allemaal tegelijkertijd! Ook was het niet altijd te voorspellen wanneer het ging gebeuren , vaak was het als ik last van stress, druk, vermoeidheid of de kou had. Een van mijn favoriete dingen op dat moment waren forever friends beertjes de mensen die mij goed kennen weten dat je mij daar erg blij mee kon maken. Voor mijn kindje wilde ik graag van alles in dat thema. Op deze bewuste zondag vielen de reclamefolders op mijn mat en zoals de koopjesjager die ik ben ging op zoek naar leuke hebbedingetjes. Ik kon mijn geluk niet op toen ik in de folder van de Kruidvat allemaal baby spulletjes van forever friends zag. Dinsdag ochtend zorgde ik dat ik mijn dochter (5) naar school bracht en met mijn zoon (12, die had een studie dag) op jacht ging. Met zijn 2 hebben wij zeker wel 10 winkels bezocht en mijn buit was bijna binnen alleen dat ene pakje was niet te vinden. Eenmaal thuis zorgde ik voor wat te eten en belde stad en land af om deze te kunnen bemachtigen, maar net toen ik in de wacht hing voelde ik vanuit het niets dat ik verschrikkelijke pijn kreeg. Deze pijn kwam vanuit mijn tenen naar boven, ik schrok hier zo van en hing de telefoon op…………

Ik vroeg mijn zoon om even mijn kamer uit te gaan maar hij was zo druk bezig met spelen dat hij mij niet eens hoorde ik herhaalde mijn vraag maar nu met een wat luidere stem. Hij draaide zich naar mij om en vroeg “ waarom mama?” dit keer stond ik op en werkte hem mijn kamer uit en zei dat hij zo weer terug mocht komen. Ik deed dit omdat als ik zo een heftige pijn had ik mijzelf meestal prikjes met pijnmedicatie toediende. Helaas werkte dit niet gelijk en lag ik op bed met een immense pijn. Na ongeveer 10 minuten riep ik mijn zoon weer naar binnen en vroeg hem om zijn vader te bellen. De pijn was zo erg dat ik het nummer verkeerd doorgaf en wij hem dus niet bereikten. Ondertussen werd de pijn erger en erger waarop ik mijn zoon vroeg om 112 te bellen. Het duurde op dat moment een eeuwigheid maar in werkelijkheid waren het maar een paar minuten die voorbijgingen. Omdat ik alleen met mijn zoon was moest hij met mij mee in de ambulance naar het ziekenhuis, wat erg traumatiserend voor hem is geweest.

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen lukte het mijn zoon om zijn oma te bereiken en die kwam hem opvangen. Ik werd alleen op een kamertje gelegd en er werd een echo gemaakt, midden in de echo liep de echoscopist de kamer uit en liet mij met een buik vol gel achter.

Niet veel later stroomde mijn kamer vol met doktoren die mij niet als patiënt zagen maar eerder een wetenschappelijk project. Er werd niet tegen mij gesproken maar eerder over mij, wat was er dan aan de hand zou je je afvragen? Na wat heen en weer gepraat tussen de doktoren werd ik op de hoogte gesteld van wat de echoscopist nou had gezien mijn baby had een epiduraal hematoom (bloeding tussen de schedel en hersenvlies in.

De twee weken die volgde waren hels, na een week in het ziekenhuis te hebben gelegen mocht ik naar huis. Ik moest mij om de twee dagen melden voor een echo om de baby in de gaten te houden. Wat een nare ervaring heb ik hier aan overgehouden omdat op één van mijn bezoeken de arts zei ‘’ dit kind zou je niet moeten willen omdat je niet weet hoe het ter wereld komt’’ mijn moeder reageerde hierop door te zeggen ‘’ Cheer misschien heeft zij gelijk’’ Dit deed mijn moederhart zo’n pijn, waarom zou zij haar mening zo uiten en mijn moeder hierin meenemen? Mijn moeder vertelde mij dat zij dacht dat als dit kindje gehandicapt ter wereld zou komen ik het lichamelijk niet aan zou kunnen. Mijn reactie hierop was dat ik geloofde dat ik kreeg wat ik aan zou kunnen. Ik weet nog heel goed dat ik deze dokter, dokter zijkerd begon te noemen omdat haar achternaam hierop rijmde en ze naar mijn mening te veel haar mening gaf.

Twee dagen later op een donderdag ging ik weer voor een echo en werd er mij verteld dat het hart van mijn kindje niet meer klopte. De arts gaf gelijk aan dat het dan goed was om gelijk de inleiding te gaan plannen maar ik was daar niet mee bezig. Ik wilde gelijk naar huis omdat ik wist dat mijn vriend bezig was om zich klaar te maken om naar het werk te gaan en als ik snel deed ik hem dit nieuws persoonlijk zou kunnen geven. Eenmaal thuis trof ik mijn vriend in de kamer aan ik ging op het bed zitten en vertelde hem wat dokter zijkerd mij net had verteld. Hij keek mij aan en zei dat hij het niet leuk vond dat ik dit nu vertelde, en hij trok zijn schoenen aan en liep de kamer uit, ik riep hem nog na dat ik juist zo mijn best had gedaan om het persoonlijk te kunnen vertellen. Niet veel later werd ik door dokter zijkerd gebeld met de vraag of ik nu wel een tijd kon inplannen? Na aangeven te hebben dat het nieuws nog niet eens goed binnengekomen was zei zij dat het maandag ochtend in de planning stond en hing de telefoon op. Vanaf dat moment begon ik met mijn kindje te praten en vroeg of hij of zij mij nog wilden helpen om zelf de bevalling op gang te laten komen. Op zondag ochtend werd ik wakker maar voelde mij niet zo lekker. Mijn moeder die vanaf dat ik het slechte nieuws had gekregen bij mij verbleef gaf aan dat ik lekker in bed moest blijven liggen en dat zij wel zou koken en de was zou doen. Tegen elf uur ging ik toch de deur uit omdat ik een mooi mandje had gekocht om de baby in te leggen als ik bevallen was. Op het moment dat ik de auto in stapte voelde ik een lichte pijn in mijn buik en dit bleef zich herhalen. Pas toen ik weer thuiskwam kreeg ik het besef dat dit wel eens weeën zouden kunnen zijn en begon wat te rommelen in huis tot dat het wat regelmatiger werd. Na mijn tante gebeld te hebben om mij samen met mijn moeder te ondersteunen gingen wij naar het ziekenhuis. Rond 2 uur kwamen wij aan in het ziekenhuis, de verpleegster liep vooruit de kamer in. Op het moment dat mijn tante de rolstoel ook de kamer in wilde duwen stak ik mijn armen uit en hield de deurpost vast mijn moeder vroeg waarom ik dit deed en ik antwoorde ‘’mama als wij over deze drempel gaan wordt het echt en moet ik afscheid nemen’’ na daar even te hebben gestaan was ik hier klaar voor. De gynaecoloog kwam de kamer in en ze dat hij er alleen was om te kijken of alles goed met mij ging en dat ik zelf mocht bepalen hoe ik dit wilden gaan doen. Op het moment dat de weeën erger werden kreeg ik last van een sikkelcel crises. De pijn hiervan overheerste de weeën en ik begon te schreeuwen dat ik de pijn niet meer aan kon. Mijn moeder zei niet wetende dat ik de sikkelcel pijn bedoelde dat het erbij hoorde, ik schreeuwde terug dat de dokter had gezegd dat ik geen pijn hoefde te lijden en nu had ik pijn! Na morfine te hebben gekregen volgde de pers ween niet lang er na. De gynaecoloog kwam naast mij staan en zei weer dat ik zelf

bepaalde hoe ik beviel dit hoefde hij niet nog een keer te zeggen want ik draaide mij om op all fours perste zachtjes mee en pakte zelf mijn baby aan. De baby werd op mijn buik gelegd en mijn moeder en tante zeiden beide “ het is een meisje’’.

Mijn dochter heeft de naam Faitly Sanai gekregen en kwam op 15 April 2012.

Bevalling Faith
Whatsapp whatsapp